Wołoszyn: Brak zimnej krwi
fot. Karol Skiba

,

Lista aktualności

Wołoszyn: Brak zimnej krwi

-  Skoro cały sezon narzekamy na te nasze końcówki to myślę, że właśnie brak zimnej krwi czy właściwych decyzji w końcówkach meczów. Zdarzały się kuriozalne błędy, które na tym poziomie nie powinny się przytrafiać zespołowi – mówi po sezonie skrzydłowy Kotwicy Michał Wołoszyn.

,

Więcej: Kotwica po sezonie | Rozmowy z: prezesem Przemysławem LasikiemTedem Scottem

Bartosz Szczechowski: Ten sezon był dosyć dziwny dla Kotwicy. Wszyscy obecni półfinaliści przegrali z wami spotkania, ale sezon zakończyliście na jedenastej pozycji. Jak Pan oceni potencjał Kotwicy w tym sezonie?

Michał Wołoszyn: Pomimo wszystko myślę, że mimo tych wszystkich skoków jeśli chodzi o wyniki poszczególnych meczów to jednak graliśmy dosyć równo, bo poziom naszego zespołu wydawał się utrzymywać moim zdaniem na jednym poziomie. Były sytuacje, w których graliśmy naprawdę dobre mecze z wymagającymi rywalami. Trzeba również dodać, że każdy mecz w tym sezonie był wymagający, nieważne czy graliśmy u siebie czy na wyjeździe. Aby wygrać z pierwszym czy ostatnim zespołem w tabeli trzeba było dać z siebie 100 procent, aby myśleć o zwycięstwie. Tak wyglądał sezon, to był bardzo ciężki sezon na pewno dla każdego zespołu. Sporo meczy nie dociągnęliśmy końca. Mieliśmy szansę na zwycięstwo. Nie sięgnęliśmy po tą szansę dlatego wylądowaliśmy poza play-off. Na pewno czujemy mały niedosyt z tego powodu.

Jaka jest według Pana najmocniejsza strona Kotwicy, a co jest wadą tego zespołu?

- Skoro cały sezon narzekamy na te nasze końcówki to myślę, że właśnie brak zimnej krwi czy właściwych decyzji w końcówkach meczów. Zdarzały się kuriozalne błędy, które na tym poziomie nie powinny się przytrafiać zespołowi. To ta negatywna strona. Jeśli chodzi o pozytywną stronę to myślę, że byliśmy bitnym zespołem. Nie było łatwo nas złamać. Przecież były mecze, w których przegrywaliśmy już naście punktów, ale potrafiliśmy wrócić do gry. Walka i zaangażowanie, to była nasza mocna strona. Nasza organizacja gry czasami czy to w ataku czy w obronie nie wyglądała jakoś najlepiej, ale staraliśmy się to nadrobić charakterem.

Kotwica rozegrała w tym sezonie wiele spotkań dobrych i złych. Które było dla Pana najlepsze, a które najgorsze?

- Najgorsze to na pewno mecz z AZS. Raz, że to był pojedynek derbowy, dwa to był pojedynek, który przedłużał realnie nasze szansę na play-off. Cały czas liczyliśmy na play-off. Cały czas przygotowywaliśmy się mentalnie do walki o ósemkę. Pozostały trzy mecze do końca sezonu i to był mecz, który nam naprawdę otwierał drogę do play-off, czego nikt w połowie sezonu się nie spodziewał. Przegraliśmy ten mecz, przegraliśmy go wysoko. Był to mecz derbowy, na pewno nie zadziałał motywująco na nasz zespół. Bardzo żałuję tego meczu, ponieważ był to mecz przy pełnych trybunach, bardzo ważny dla kołobrzeskiej społeczności. Wygraliśmy w Koszalinie, było wesoło no ale niestety Koszalin przyjechał i zrewanżował nam się. To był ten negatywny mecz, który wbił nam się w pamięć. Co do pozytywnego meczu to ciężko stwierdzić. Każdy mecz, który wygraliśmy był dla nas wyjątkowy i bardzo cieszyliśmy się z każdego zwycięstwa. Zwycięstwa podnosiły naszą pewność siebie i morale. Jeśli miałbym wybrać jedno to z pewnością między zwycięstwem w Gdyni, no bo na pewno nikt się nie spodziewał tego zwycięstwa, a tym meczem z Zieloną Górą, ponieważ to był mecz, w którym wiedzieliśmy, że nie awansujemy do play-off. Wiedzieliśmy też, że mamy raczej pewne utrzymanie, ale jednak zespół potrafił się tak zmobilizować, że zagraliśmy bliskie ideału spotkanie.

Przed sezonem wiadomo było, że Dariusz Szczubiał stawia na Amerykanów. Liderami wydawali się być Ted Scott i Darrell Harris. Czy jest jednak ktoś na kogo Pan nie liczył, a ta osoba okazała się później ważnym ogniwem drużyny?

- Wydaje mi się, że w mniejszym lub większym stopniu poszczególni zawodnicy spełnili swoje role. Na pewno coś do końca nie zagrało, bo gdyby tak było to bylibyśmy w play-off, jestem o tym przekonany. Także było to coś czego brakowało temu zespołowi. Patrząc przez pryzmat zawodników, którzy tu grali, przez pryzmat tego jak prezentowali się w poprzednich rozgrywkach, czy wcześniej w swojej karierze to wydaje mi się, że to na co było ich stać to pokazali, także nie wydaje mi się, aby trener mógł powiedzieć, że zawiódł się na którymś zawodniku. Może byli zawodnicy, na których bardziej liczył, że bardziej się pokażą i wniosą do zespołu, ale wydaje mi się, że nie było to w dużym stopniu.

Ale czy jest ktoś kto pozytywnie Pana zaskoczył?

- Wydaje mi się, że Sławek Sikora. Był to jego debiutancki sezon. Debiutanckie sezony różnie wypadają. Czasami jest świetnie, czasami nie. To już nie jest nastolatek. Pierwszy raz grał na ekstraklasowych parkietach, także była to dla niego nowość, ale myślę, że pokazał się z dobrej strony. Mam nadzieję, że pójdzie dalej w tym kierunku i będzie się jeszcze doskonalił bo na pewno ma potencjał. To bardzo dynamiczny zawodnik. Grę w obronie ma naprawdę nieźle opanowaną. Jeszcze teraz musi popracować nad rzutem, nad atakiem. To z pewnością może być taki pozytywny ligowy zawodnik na przyszłość.

Jesteście drużyną, trzymacie się razem. Z kim utrzymuje Pan najlepsze relacje i kto jest dobrym duchem Kotwicy?

- Nie mam zawodnika, z którym trzymałbym się jakoś specjalnie blisko. Wydaję mi się, że stworzyliśmy całkiem fajną grupę ludzi. Wiadomo, sezon jest długi, przychodzi czasami znużenie sezonem, treningami, wspólnym przebywaniem. Widzimy się dwa razy dziennie. Wiadomo, były sytuacje, były scesje w zespole, jakieś trudne sytuacje, ale w każdym zespole i w każdym sezonie to się zdarza. Jeśli ktoś w tym był, ma świadomość, że tak jest, ale w ogólnym rozrachunku myślę, że tworzyliśmy fajny, wesoły zespół. Moje osobiste odczucie jest takie, że bardzo dobrze czułem się w tym zespole. Sympatyczną postacią w drużynie, którą mógłbym specjalnie wyróżnić jest Darrell Harris. To jest osoba z zewnątrz. Amerykański zawodnik pochodzący z innej kultury, ale mimo to potrafił się wmieszać w tą naszą polską mentalność, pewnie dlatego, że jest tutaj już drugi rok. Tym swoim usposobieniem trzymał to międzynarodowe towarzystwo razem. Jeśli chodzi o najweselszego zawodnika w zespole to na pewno jest to Łukasz Diduszko. Zawsze było z niego dużo śmiechu, rozbawiał towarzystwo. Czasami było to męczące w pewnych sytuacjach, ale w ogólnym rozrachunku wydaje mi się, że zapewniał nam dużo atrakcji.

Rozpoczął Pan sezon później niż wszyscy z powodu urazu. Jak przebiegał proces powrotu do zdrowia?

- Na pewno był to dla mnie ciężki sezon. Nie chcę się tłumaczyć, nie lubię tego, ale najgorsze co mogło być to brak okresu przygotowawczego z mojej strony. Kiedy chłopaki budowali siłę, wytrzymałość, szybkość to ja wtedy wykonywałem mało koszykarskie ćwiczenia. Później, w trakcie sezonu ciężko jest dogonić stawkę, ale pomimo wszystko starałem się. Z tego miejsca chciałbym podziękować trenerowi, bo trafiłem na szczęście na doświadczonego trenera, który wiedział jak zawodnika w takiej sytuacji wprowadzić w grę i wydaje mi się, że z tej całej złej sytuacji, która była na początku to udało mu się i jestem z tego powodu wdzięczny.

Jakie są Pana plany na przyszły sezon?

- Nie mam jeszcze żadnych planów. Dopiero ten sezon się skończył. Będę czekał czy ktoś będzie zainteresowany moją grą. Na pewno będę robił wszystko, aby przygotować się jak najlepiej już do następnego okresu przygotowawczego, żeby po prostu nie powtórzyć tego sezonu, żeby być dobrze przygotowanym. W tym sezonie nie czułem się zbyt komfortowo. Mecze, które rozgrywałem nie były takie jakbym sobie tego życzył. Myślę o tym, aby trochę odpocząć i wziąć się do roboty, żeby w następnym zespole, w którym będę, ktoś mógłby być ze mnie zadowolony.